Εσείς πιστεύετε στο "Η κακή μέρα από το πρωί φαίνεται";

More about me

Υπάρχουν και αυτές οι μέρες. Οι κακιές, οι ψυχρές και οι ανάποδες και, συνήθως, από το πρωί φαίνονται (έχει βάση η παροιμία). Για εμένα δεν υπάρχει χειρότερο. Αν το πρωινό μου ξεκινήσει ανάποδα, όλη την υπόλοιπη μέρα είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα είμαι κακόκεφη, μουρτζούφλα, μέσα στα νεύρα και τη γκρίνια, και όλα μα όλα κάπως ανάποδα θα εξελιχθούν. Για τον κάθε ένα από εμάς το “αρχή κακής μέρας” σημαίνει πολλά και διάφορα και, όσο και αν ξέρουμε ότι τη διάθεση και τη μέρα μας, όταν δεν πηγαίνουν καλά, πρέπει να τις “γυρίζουμε” στο mood που θέλουμε, να ορίζουμε εμείς το πως θα κυλίσουν, το να μην χαλαστούμε είναι μια μεγάλη πρόκληση.

Αλήθεια, για εσάς τι σημαίνει κακό ξεκίνημα μέρας; Για εμένα λίγο πολύ μπορεί να συνοψιστεί στα ακόλουθα (τα οποία μπορούν να συμβούν μεμονωμένα ή και, πολλές φορές, σε τραγικούς συνδυασμούς…)

Να ξυπνήσω ήρεμα και ευτυχισμένα και να συνειδητοποιήσω ότι δεν είχα βάλει το ξυπνητήρι, αυτό ποτέ δεν χτύπησε, έχει φτάσει μεσημέρι και θα έπρεπε να είμαι στο γραφείο εδώ και 3 ώρες (Μα τους Θεούς του Ολύμπου! σε εμένα έτυχε και αυτό;)
Να σηκωθώ, να πάω στο μπάνιο με κλειστά μάτια και κανείς να μην έχει από το προηγούμενο βράδυ σκεφτεί (ή καλύτερα φιλοτιμηθεί) να αντικαταστήσει το χαρτί τουαλέτας (που έχει μείνει ένα τετραγωνάκι) ή την άδεια οδοντόπαστα
Να τρέχω πανικόβλητη στο αυτοκίνητο και να ανάβει κόκκινο το διαβολικό λαμπάκι της βενζίνης
Να ετοιμάζομαι για το πρωινό ντουζ, αυτό που θα καταφέρει επιτέλους να με ξυπνήσει και να με επαναφέρει από τον κόσμο των ονείρων σε αυτόν της σκληρής πραγματικότητας, να είμαι έτοιμη να μπω κάτω από τη ντουζιέρα, να συνειδητοποιώ με δάκρυα στα μάτια ότι δεν έχει ζεστό νερό και να πρέπει να περιμένω με το βρακί να ζεστάνει το νερό από τον θερμοσίφωνα
Να αναζητώ την πρώτη γουλιά καφέ της ημέρας και να θυμάμαι ότι ξέχασα να αγοράσω φίλτρα για την καφετιέρα (ένα μυαλό είναι αυτό τι να πρωτοθυμηθεί…)
Να έχω να αντιμετωπίσω τη γκρίνια του μικρού style icon ότι “Δεν υπάρχει περίπτωση να φορέσω αυτό στο σχολείο” κάνει κρύο/ζέστη, έχω αθλητισμό/εκδήλωση/ πάρτι, θέλω κάτι κοντό/μακρύ/τρουακάρ…
Να έρχεται η ώρα του οικογενειακού πρωινού (αυτού που στις διαφημίσεις όλοι απαλαμβάνουν χαλαρά και χαμογελαστά, απορώ από που εμπνέονται αυτοί οι διαφημιστές) και να αρχίζουμε ντιμπέιτ του τύπου με γάλα/χωρίς γάλα/ με δημητριακά/ με φρούτα/δεν πεινάω/ δεν θέλω/δεν θα μου πεις τι θα φάω μεγάλωσα
Δυστυχώς το επόμενο μου συμβαίνει συχνά και πάντα όταν βιάζομαι. Να είμαι σε τρελό άγχος να μην αργήσω για τη δουλειά, να έχει τελειώσει το epass της Αττικής Οδού, και να πρέπει να περιμένω σε μια ατελείωτη ουρά αυτοκινήτων να το φορτίσω (αν δείτε κάποια, κάποιο πρωί να χτυπά το κεφάλι στο τιμόνι ενώ περιμένει σε μια ατελείωτη ουρά, μάλλον εγώ θα είμαι)
Αντί με ηρεμία να προάγεται κάθε πρωί η αισθητική μού, να βλέπω Κικίτσες μπροστά μου με βλαχογούστο που ούτε η fashion police θα καταδεχόταν να ασχοληθεί (τι το θες το κοραλοπορτοκαλί σακάκι από τα καλάθια χριστιανή μου;)
Να συνειδητοποιήσω ότι δεν έχω κέρματα για να βγάλω εισιτήρια για το μετρό και δεν υπάρχει και κανείς υπεύθυνος (όπως είναι αναμενόμενο) να σε εξυπηρετήσει με χαρτονομίσματα
Να μη δουλεύουν οι κυλιόμενες σκάλες στο μετρό στο σταθμό Συντάγματος (Θεέ μου δείξε έλεος!)
Να νομίζω ότι έχει περάσει η ώρα, και μαζί της αυτή η μέρα, και ακόμη να είναι 12 το μεσημέρι (“time goes by so slowly for those who wait” που τραγουδούσε και η Μαντόνα κάποτε)