Η απογοήτευση, η κούραση, το αίσθημα ότι προσπαθούμε και αγωνιζόμαστε χωρίς αποτέλεσμα πολύ συχνά μας κυριεύει στη ζωή μας. Ειδικά το τελευταίο διάστημα εγώ νιώθω ότι η μία δοκιμασία, το ένα εμπόδιο έρχεται μετά το άλλο, χωρίς να φαίνεται ότι κάπου θα υπάρξει ένα τέλος σε όλα όσα περνάμε, μια ισορροπία και μια ηρεμία που τόσο όλοι χρειαζόμαστε. Αυτές τις στιγμές της απογοήτευσης, είναι σημαντικό να μην αφήνουμε τον εαυτό μας να παραιτηθεί, εμείς οι ίδιες -περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον- να μας δίνουμε δύναμη και κουράγιο, και να προσπαθούμε να δούμε ό,τι και αν συμβαίνει σαν μια απαραίτητη στάση και δοκιμασία στον δρόμο που μας οδηγεί στον προορισμό μας. Εγώ, αυτές τις δύσκολες στιγμές λέω στον εαυτό μου:

  • Δεν μπορώ να ελέγξω αυτό που συμβαίνει, αλλά μπορώ να ορίσω το πως θα αντιδράσω σε αυτό.
  • Είναι σκληρό αυτό που μου συμβαίνει, αλλά σκληρή είμαι και εγώ και θα τα καταφέρω.
  • Δεν έχω βρει τη λύση… (ακόμη!)
  • Ό,τι και αν συμβαίνει είναι ένα μάθημα ζωής που πρέπει να ζήσω, να το κατανοήσω, να εξελιχθώ και να συνεχίσω.
  • Τα πάντα είναι θέμα οπτικής. Μήπως να προσπαθήσω να το δω διαφορετικά;
  • Κάθε κατάσταση έχει 2 όψεις. Ας επιλέξω να δω τη θετική, αυτή που μπορεί να με ωφελήσει.
  • Η στιγμή μου έρχεται, και κάθε μέρα, κάθε δυσκολία, κάθε εμπειρία με κάνει όλο και πιο έτοιμη για να τη ζήσω.





Κεντρική φωτογραφία: Lightscape on Unsplash